Daten In De Dancing
Halverwege de doorgaande weg van Eersel naar Postel ligt Dancing Heidelicht, waar Vlaanderen en Nederland elkaar ontmoeten. Letterlijk. Het is een charmant en volks grenscafé met een elektronisch draaiorgel zoals dat alleen in Vlaamse dancings nog bestaat. De stamgasten zijn veelal de 70 gepasseerd en hebben al een heel leven achter zich. Vaak zijn ze weduwe of weduwnaar. Maar hier veranderen ze in schuchtere pubers, schuifelend over de planken vloer, spiedend in het rond. In de lucht hangt verlangen. De dansvloer is dé plek om in contact te komen met de ander.
Daten in de dancing is een vervolg op de prijswinnende film uit 2011. We gaan opnieuw naar Heidelicht om te zien hoe het onze personages van toen vergaat. Ze praten openhartig over hun nieuwe relatie, de ouderdom en de bijbehorende gebreken. Er blijkt nogal wat loos te zijn: Eenzaamheid, alzheimer, kanker, de naderende dood. Het ouder worden steekt wat bleekjes af bij de vrolijk gekleurde lichtjes van de dansvloer. ‘We moeten een heel dozijn pijnstillers slikken om te kunnen gaan dansen’, zeggen Miel en Trinette. En de uitbater zegt: ‘Als ze hier zijn dan zijn de mensen anders dan thuis, ze zetten zich op, om zo te zeggen.’
Gedurende vijf jaar filmden we het leven van zeven stamgasten. Dansen lijkt een prima medicijn te zijn en Heidelicht is het wekelijks lichtpuntje in hun leven. Maar langzaam maar zeker eisen ouderdom en allerlei kwalen hun tol.
Bij deze film zijn Nederlandse ondertitels beschikbaar.
Must-see, omdat:
- door het volgen van meerdere bezoekers bij de dancing de film een overkoepelend beeld schetst van ouderdom.
- te zien is hoe belangrijk sociaal contact, beweging en ontmoetingscentra als Heidelicht zijn voor het welzijn van senioren.
- hoe je als oudere ondanks het moeten omgaan met ziekte of afscheid van dierbaren, je toch (nieuwe) vriendschap, liefde, troost of sociale contacten kan vinden. In dit geval door de wekelijkse dancing.
Over de filmmakers
Daan Jongbloed
In 2013 studeerde Daan Jongbloed (1984) af aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht, als documentaire regisseur. Vanaf zijn studie werkte hij als documentairemaker, editor en cameraman bij Van Osch Films. Zijn documentaire Boer Peer, waarvoor hij acht jaar lang de teruggetrokken Peer Smulders filmde, trok ruim 10.000 mensen naar de bioscoop en won meerdere awards. Daarna, met De kruisheren van Sint Agatha, deelt hij opnieuw een bijzonder verhaal.
Frank van Osch
Frank van Osch (1962) is sinds 1989 filmmaker. Hij maakt culturele en sociale documentaires voor Nederlandse en Belgische omroepen. In 2019 kwam de documentaire The mother of beauty uit over de betekenis van schoonheid in de beginjaren van Marilyn Monroe. Met Omdat wij mooi waren won hij de eerste prijs op twee verschillende filmfestivals in de Verenigde Staten en met Daten in de dancing won hij de NL-Awards voor beste documentaire in 2012.
Jacqueline de Heij
Mis je een thema of onderwerp?
Tip ons dan!
Mis je een thema of onderwerp?
Tip ons dan!
Reviews
Er zijn nog geen reviews over deze film.