p.s. Loes

In p.s. Loes neemt de 85-jarige Loes ons mee in de laatste fase van haar leven. Een laatste wens heeft ze niet. Ze wil nog ‘gewoon gezellig’ napraten met koffie en iets lekkers erbij. Loes is veerkrachtig en opgewekt. Ze ervaart haar dagen in het hospice als de ‘p.s.’ van haar leven; een extra stukje tijd. De natuur mag beslissen hoelang dit stukje duurt, daar heeft ze zich aan overgegeven. Dit is in het begin gemakkelijk voor Loes. Toch wanneer het langer duurt dan ze gedacht had en het napraten lastig wordt, voelt Loes de enorme uitdaging om geen regie meer te hebben over haar eigen leven. Tijdens dit proces groeit de band tussen Loes en de filmmaker, die een parallel ziet met het stervensproces van haar eigen vader.

Bij deze film zijn geen ondertitels beschikbaar.

Statement van de regisseur
‘Ellen was zich tijdens het maken van p.s. Loes telkens bewust van het feit dat ze één van de meest intieme processen vastlegt. En dat ze een film maakte, die haar hoofdpersoon nooit zelf zou kunnen zien. Vanaf dag één liet Ellen na elke opnamedag, voordat ze naar huis ging, de beelden aan Loes zien, zodat Loes op haar eigen manier de film mee kon beleven. Aanvankelijk was Loes heel bescheiden over haar eigen verhaal, maar ze vond de shots prachtig, zelfs al ze heel close waren. En ze was verbaasd over wat ze allemaal te vertellen had. Toen gaf ze Ellen carte blanche, zonder dat specifiek te benoemen. Tijdens het proces werd de film net zoveel van Loes als van Ellen. Loes wilde laten zien wat zij ‘de p.s. van haar leven’ noemde, want zo ervaarde zij haar tijd in het hospice. En zo werd, terwijl Loes stierf, de film p.s. Loes geboren.’

Over de filmmaker