Puinhoop

Na twintig jaar het contact met zijn moeder met borderline tot een minimum beperkt te hebben, wordt filmmaker Allard gebeld door de politie. Haar huis is totaal verwaarloosd, buren klagen en professionele hulp is per direct nodig.

Allard neemt een deel van de verantwoordelijkheid van de zorg voor zijn moeder op zich maar raakt hierdoor steeds meer verstrikt in ruzies en trauma’s uit zijn jeugd. Naarmate zijn moeders toestand verslechtert vervagen de harde lijnen die Allard bewust had opgebouwd tussen hun. Ook Allard vervalt hierdoor in oude patronen en wordt gedwongen kritisch naar zichzelf te gaan kijken om zo tot acceptatie en liefde voor zijn moeder te kunnen komen en ook te voorkomen dat hij zijn trauma niet doorgeeft aan zijn eigen jonge dochter.

Puinhoop, gefilmd over een periode van meer dan 10 jaar, is een intieme documentaire over de worsteling van een kind om onafhankelijk te zijn van een ouder die hem niet wil loslaten.

Bij deze film zijn Nederlandse en Engelse ondertitels beschikbaar.

Statement van de regisseur
Als filmmaker heb ik in al mijn documentaires het dualisme van de mens willen laten zien. Films waar je niet alleen het positieve van een personage laat zien, maar waar je ook op zoek gaat naar de ‘donkere’ kanten van een persoon. Door het tonen van de problemen waar iemand mee worstelt, hoop ik zo een eerlijker of realistischer beeld te geven. Ik vind het belangrijk als maker om het leven van dichtbij te laten zien, en als die intimiteit af en toe voor de kijker ongemakkelijk is dan schuw ik dat niet. In Puinhoop, een documentaire over de relatie tussen mij en mijn moeder, spelen dualisme en intimiteit dan ook een essentiële rol.

De relatie tussen mij en mijn moeder was ontzettend heftig en emotioneel. Ik had geen idee hoe ik ermee om kon gaan. Dwangmatig ben ik alles maar gaan vastleggen: van de uithuisplaatsing tot de gesloten psychiatrische inrichting waar ze gedwongen werd opgenomen. De camera creëerde afstand en leek me te beschermen. Toch bleef ik me afvragen waarvoor ik het deed: was dit puur als schild of was ik bewijsmateriaal tegen haar aan het verzamelen? Nadat ik een dag met haar had gefilmd dacht ik vaak “Het was een kutdag, maar er zit vast wel een goede scène in.” Ze werd de hoofdpersoon in mijn film in plaats van mijn moeder.

Tijdens het filmen veranderde mijn leven enorm: ik werd vader van een dochter en mijn moeder overleed. Het maken van Puinhoop gaf me een uitweg van de “puinhoop” in mijn leven. Ik koos ervoor om een beschouwende documentaire te maken; één waarin ik onze relatie onderzoek, in plaats van te zoeken naar haar falen. Door te focussen op onze relatie en mijn eigen rol in de negatieve dynamiek die tussen ons ontstaan is, hoopte ik dat wij beiden ons zouden kunnen verzoenen met ons eigen verleden. Door op deze manier te werken heeft de film ook aan mijn persoonlijke ontwikkeling bijgedragen en hoop ik dat anderen zich hier ook beter in kunnen herkennen.

De documentaire Puinhoop geeft een unieke persoonlijke inkijk in de complexe verhouding die je als (KOPP) kind met je ouders kan hebben en de psychologische problematiek die daarbij komt kijken. Waar liggen de grenzen van de zorg als ouder voor een kind, maar ook als kind voor je ouders? Mijn moeder is een psychiatrisch patiënt, maar ook een mens met gevoelens. Het heeft mij moeite gekost om met mededogen naar haar te kunnen kijken. Maar ik realiseer mij dat er veel mensen zijn als mijn moeder. Veel ouder-kind relaties worden bemoeilijkt door de effecten van borderline. Hoe kunnen we hier als samenleving mee omgaan?

De documentaire Puinhoop is een universele vertelling over verregaande loyaliteit van kinderen ten opzichte van ouders, en de noodzaak om oude rolpatronen te doorbreken voordat je als volwassene een autonoom bestaan kan opbouwen. Juist in het private intieme karakter van mijn filmmateriaal ligt het universele karakter van de film.

Over de filmmaker