Nu Of Nooit Meer

De deuren van de trein staan open. Het perron van station Blankenberge is verlaten. Het is dit station waar filmmaakster Marieke Widlak haar zus voor het laatst gezien heeft. Langzaam sluiten de deuren en zet de trein zich in beweging, we gaan op reis.

Marieke bevraagt haar ouders en jongere zus wat zij zich herinneren van het laatste moment op dit treinstation. Hebben zij ook het gevoel tekort geschoten te zijn? En wat vinden zij van de manier waarop Marieke hen waardeert, laat ze dit wel aan hen zien?

De trein rijdt verder en zo worden we meegenomen in de onzekerheid over onuitgesproken waardering.
Afwisselende vergezichten tussen de gesprekken in, nodigen de kijker uit om de interviews te overdenken. Zo gaat de treinreis over in een gedachtenreis, en symboliseert daarmee de zoektocht van Marieke naar antwoorden. Lukt het haar deze onzekerheid te overwinnen door datgene uit te spreken wat er gezegd moet worden? De film neemt je mee naar het nu, zodat je de kansen pakt voordat het nooit meer kan.

Nu of nooit meer laat een persoonlijke groei zien over een thema waar je normaal gesproken niet zo snel bij stil staat. Het is een intiem portret van een familie, waarin de openheid rondom het rouwproces naar voren komt.

Bij deze film zijn Engelse ondertitels beschikbaar.

Statement van de regisseur
‘Op 6 augustus 2010 stapte mijn oudere zus Brechje uit het leven. Op haar begrafenis sprak ik haar toe. Raar vond ik dat, iemand toespreken die er niet meer is. Ik vertelde toen aan mijn zus wat ze voor mij betekend had en hoe belangrijk ze voor me was geweest. Ik voelde verdriet, lichte frustratie en machteloosheid, want voor mijzelf voelde het als te laat. Waarom had ik deze waardering nooit eerder naar mijn zus uitgesproken? Heeft mijn familie een soortgelijke ervaring? Hebben zij ook dat gevoel van ‘te laat’ zijn?

Zelf kon ik het antwoord niet vinden, dus stelde ik de vragen aan mijn eigen dierbaren: mijn vader Eugène, mijn moeder Marleen en mijn jongere zusje Rosanne. Zij zijn immers, net als ik, ‘experts’ geworden als het gaat om het omgaan met het verlies van een dierbare.

Mijn doel met deze film is om urgentie te creëren voor het hier en nu. Specifiek, om waardering uit te spreken naar je dierbaren, nu het kan. Door er openlijk over te spreken in de film, ontstaat er gelegenheid voor de kijker om zich persoonlijk in het verhaal in te leven. Zo kan de film steun en begrip bieden voor mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Niet alleen het verliezen van iemand, maar ook het omgaan met de verschillende emoties die het oproept. Het viel mij op dat mijn familieleden elk anders omgingen met het rouwproces. Ik was benieuwd naar deze verschillen en hoopte via mijn familieleden meer antwoorden te krijgen op de vragen die ik had over de gevoelens waar ik tegenaan liep.

De schoonheid van waardering zit in het uitspreken en beleven ervan, middenin de interactie. Nu of nooit meer. Daarom ben ik als hoofdpersoon tijdens de interviews zelf niet in beeld, zodat de kijker mijn plaats kan innemen en een maximale betrokkenheid kan ervaren. De rustpauzes in de vorm van voorbijglijdende landschappen faciliteren denkruimte voor de kijker.

Ik heb deze film gemaakt omdat ik het belangrijk vind om dit verhaal te delen, hoe persoonlijk het ook is. Mijn documentaire is geïnspireerd door het werk van Tessa Pope met haar The origin of trouble en ook door Pauls last waltz van Lieza Röben. Ze boden voor mij passende oplossingen voor de vraag hoe een persoonlijk thema openbaar gemaakt kan worden.’

Over de filmmaker