Wei

Wei is een documentaire van Ruud Lenssen waarin hij het dementie- en mantelzorgtraject van zijn ouders vastlegt. Vader Jac heeft zijn eigen paradijsje gecreëerd: een hectare natuurgrond met paarden, kippen en moestuin. De wei is zijn levenswerk en Jac is vastberaden ervoor te blijven zorgen. Juist nu bij hem dementie is geconstateerd. De natuur en zijn dieren geven Jac troost en houvast in een steeds verwarrender bestaan.

Moeder Ria ziet Jac’s achteruitgang met lede ogen aan. De zorgen voor haar man worden groter en ze moet steeds meer van haar eigen leven opgeven. Haar gevoelens van liefde en zorgzaamheid slaan regelmatig om in frustratie en eenzaamheid. Desondanks wil ze Jac thuis verzorgen, zo lang het kan. Maar terwijl Jac probeert vast te houden aan zijn paradijs komt een onvermijdelijk afscheid dichterbij.

Bij deze film zijn Nederlandse, Engelse en Franse ondertitels beschikbaar.

Statement van de regisseur
‘Toen mijn vader de diagnose vasculaire dementie kreeg, kwam het in eerste instantie helemaal niet in me op om zijn ziekteproces te gaan documenteren. Ik voelde pas de drang om te gaan filmen toen mijn vaders ziekte erger werd en ik getuige was van de impact ervan op mijn moeder en ons gezin. Van dichtbij zag ik hoe mijn moeder worstelde met haar rol als mantelzorger en hoe haar wereld verkleinde, terwijl mijn vader in fasen achteruitging.

Vanaf het besluit om mijn ouders te gaan filmen was het voor mij volstrekt duidelijk dat ik deze film helemaal zelf zou gaan maken. Onafhankelijk, zonder externe producent, omroep en filmcrew, maar volledig zelfstandig als zoon, om de intimiteit in de film zoveel mogelijk te waarborgen. Dit heeft geresulteerd in een persoonlijk verhaal dat van binnenuit wordt verteld, waar ik heel mijn hart in heb kunnen leggen.

Met de film wil ik graag de heersende taboes rondom dementie en mantelzorg bespreekbaar maken. De film maakt namelijk de worsteling van beide kanten zichtbaar: de angst en onzekerheid van mijn vader; het niet kunnen vragen om hulp en de vereenzaming van mijn moeder; tot uiteindelijk de onmogelijke maar noodgedwongen beslissing om afstand te nemen van je levenspartner.

De aanwezigheid van de wei, mijn vaders paradijselijke natuurgrond, bood mijn vader in eerste instantie houvast maar bleek uiteindelijk een steeds groter obstakel te worden. Voor mijn moeder, maar onbewust ook voor mijn vader. De geestelijke achteruitgang van mijn vader was af te lezen aan de staat van de gewassen en de verzorging van de paarden. Maar de wei is meer dan een metafoor, het is de rode draad in de film en de bottleneck in de relatie van mijn ouders.

Wei is niet alleen een film over dementie en mantelzorg, maar tevens een liefdevol verhaal over de vergankelijkheid van het leven. Een ode aan mijn ouders en aan ouders in het algemeen.’

Over de filmmaker