Goede Buren

Toen de Rotterdamse Bep de Bruin na tien jaar dood in haar woning werd gevonden door bouwvakkers, was de stad in shock. Niemand had haar gemist. Hoe kon dit gebeuren?

Ada (59) en haar nuchtere overbuurvrouw Wilma (70) besluiten vrijwilligers te worden voor het gemeentelijke antwoord: een campagne tegen eenzaamheid. Samen leggen ze huisbezoeken af, op zoek naar eenzame ouderen die hulp nodig hebben. Zo ontmoeten ze Jan (81) en Til (85). Jan heeft zeven jaar lang nauwelijks zijn huis verlaten. In zijn gevecht om onafhankelijk te blijven, wordt hij steeds eenzamer. Til is een sterke en koppige vrouw, die elk aanbod van ondersteuning weigert. De enige aan wie ze haar diepste gevoelens toevertrouwt is haar hond Sandy.

Diep geraakt door hun eenzaamheid besluiten Ada en Wilma in actie te komen. Maar kun je iemand wel uit zijn eenzaamheid bevrijden? En waar ligt de grens tussen zorgen voor en bemoeien met? Goede buren laat het weerbarstige dagelijks (samen)leven zien in een mix van rauwe realiteit en humor.

Bij deze film zijn Engelse ondertitels beschikbaar.

Statement van de regisseur
In 2013 werd het lichaam van de 74-jarige Bep de Bruin aangetroffen. Ze had tien jaar lang onopgemerkt dood in haar woning in Rotterdam gelegen. De stad was in shock. Hoe had dit kunnen gebeuren? Hoe kon het dat niemand haar had gemist?

Ik heb destijds de berichtgeving rondom Bep de Bruin en de discussie die erna losbarstte over eenzaamheid op de voet gevolgd. Ik was geraakt door de reacties van de buurtbewoners. Ik vond het eigenlijk ongelofelijk om te horen dat voor een groot deel van de Nederlanders (en hetzelfde is in andere Europese landen aan de hand) het sociale contact niet bevredigend is. Dat zoveel mensen aangeven zich eenzaam te voelen. Hoe kan dat? Leven wij anders samen dan voorheen? Letten we echt niet meer op elkaar? Is eenzaamheid de ultieme consequentie van het feit dat we niet meer kunnen samenleven?

Toen de gemeente Rotterdam een campagne begon tegen eenzaamheid onder ouderen gaf mij dat een aanknopingspunt om deze film te maken. Ik legde tijdens mijn research met een vragenlijst onder mijn arm huisbezoeken af bij 75-plussers, net als de twee vrijwilligers Ada en Wilma in mijn film. Ik hoorde talloze levensverhalen van ouderen en realiseerde me weer eens hoe weerbarstig en ingewikkeld het kan zijn om samen te leven, maar ook hoe mooi en ontroerend het kan zijn. En het zette me aan het denken: wat voor buurvrouw ben ik zelf? En hoe ga ik dat zelf later eigenlijk regelen als ik oud ben? Op wie wil ik dan kunnen terugvallen?

Over de filmmaker